Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 06-02-2019 r. – 0115-KDIT2-2.4011.455.2018.2.MM

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej obowiązków płatnika związanych z opłaceniem przez Spółdzielnię Mieszkaniową polisy ubezpieczeniowej. Z uwagi, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem znak 0115-KDIT2-2.4011.455.2018.1.MM z dnia 14 stycznia 2019 r. wezwano Wnioskodawcę do usunięcia stwierdzonych braków formalnych. Ww. wniosek uzupełniony został pismem z dnia 22 stycznia 2019 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 29 stycznia 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Spółdzielnia Mieszkaniowa – zawarł umowę o odpowiedzialności cywilnej swoich władz. Krąg ubezpieczonych jest otwarty i obejmuje: wszystkich byłych, obecnych i przyszłych członków zarządu, prokurentów i pełnomocników. Polisa wystawiona jest na podstawie złożonego „wniosku o ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej członków władz spółdzielni mieszkaniowej” z klauzulą „ubezpieczenie bezimienne”, która jest integralną częścią polisy ubezpieczeniowej, gdzie ubezpieczającym jest Spółdzielnia Mieszkaniowa, a ubezpieczonym członkowie zarządu Spółdzielni. Polisa w postanowieniach dodatkowych zawiera dopisek „…SM …: … …; … …”. Zapisek ten stanowi informację, iż na dzień zawarcia umowy ubezpieczenia osoby te pełniły funkcje … i ….

Przedmiotem ubezpieczenia jest odpowiedzialność cywilna członków władz za szkody wyrządzone przez nich Spółdzielni Mieszkaniowej w związku z pełnieniem przez te osoby funkcji członka Zarządu, członka Rady Nadzorczej, Prokurenta, Pełnomocnika, jak również odpowiedzialność za szkody powstałe w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczonego za szkody w postaci utraconych korzyści. Zgodnie z definicją zawartą w § 2 pkt 8 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia osobami na rachunek których zawarto umowę ubezpieczenia w wariancie ubezpieczenia bezimiennego są wszyscy byli, obecni i przyszli członkowie władz Spółdzielni Mieszkaniowej, zgodnie z wnioskiem ubezpieczeniowym.

Na dzień zapłaty składki polisy ubezpieczeniowej o ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej członków zarządu znany jest skład osobowy Zarządu Spółdzielni, jednakże zakres obowiązków, uprawnień decyzyjnych oraz odpowiedzialności tych osób jest różny i niemożliwym jest ustalenie realnej wartości świadczenia.

Opłata z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia ustalona została w wartości ryczałtowej ze wskazaniem łącznej sumy gwarancyjnej na jedno i na wszystkie zdarzenia ubezpieczenia w okresie ubezpieczenia. Składka z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia została zapłacona w czterech miesięcznych ratach.

Ryczałtowo ustalona składka z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej stanowi istotną przeszkodę w prawidłowym ustaleniu wysokości świadczenia dla osób objętych ubezpieczeniem. Ubezpieczyciel ustala wysokość składki na podstawie oceny ewentualnego ryzyka i związaną z tym koniecznością wypłaty odszkodowania, a więc nie można go przypisać w tych samych wartościach dla poszczególnych osób objętych zakresem ubezpieczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy kwota opłaconej składki na podstawie tak zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków władz Spółdzielni będzie stanowiła dla osób ubezpieczonych przychód określony w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dla zatrudnionych z umowy o pracę)?
2. Czy z uwagi na fakt, że ubezpieczenie zawierane jest (i będzie w przyszłości) w celu zabezpieczenia interesu Spółdzielni, czyli szybkiego uzyskania zwrotu poniesionych ewentualnie strat lub utraconych korzyści w wyniku błędnych decyzji lub zaniedbań osób ubezpieczonych podczas wykonywania swoich obowiązków wynikających z funkcji w organach należy naliczać i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota opłaconej składki z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia przez Spółdzielnię i na rzecz Spółdzielni nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 12 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w ustawie. Dla określenia wysokości zobowiązania podatkowego koniecznym jest ustalenie wartości przychodu, który zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z uwagi na fakt, że ubezpieczonym jest każdy członek zarządu bez względu na rodzaj wykonywanych przez siebie obowiązków, a składka ubezpieczeniowa wyliczona od łącznej ilości osób w zarządzie nie można uznać, że przychód każdego członka zarządu (art. 12 pkt 1 PDOF) jest powiększony o wymierną, jemu przypisaną kwotę składki od zakupionego ubezpieczenia. Mimo, że umową tą objęte są działania zarządu to umowa ubezpieczenia faktycznie chroni samą Spółdzielnię „…’’ przed odpowiedzialnością wobec osób trzecich.

Polisa została zakupiona dla wszystkich członków i ma charakter obligatoryjny co oznacza, że aby wykonywać określoną pracę zarząd musi być dodatkowo ubezpieczony na wypadek sytuacji wynikających z pracy zawodowej, a to nie przysparza dodatkowych korzyści w sytuacji prywatnej (stanowisko takie podzielił wyrok Trybunału Konstytucyjnego sygn. akt K 7/13).

Ponadto w ocenie Spółdzielni istotnym jest fakt, że zawarta polisa od odpowiedzialności cywilnej dotyczy byłych, obecnych oraz przyszłych członków zarządu, a dla wypłaty odszkodowania nie ma znaczenia czy osoba, w stosunku do której Spółdzielnia ma roszczenie pozostaje w stosunku pracy czy stosunek ten wygasł. Możliwa zmienność składu osobowego władz Spółdzielni uniemożliwia stwierdzenie kto i przez jak długi czas będzie objęty ochroną ubezpieczeniową. Z zawartej polisy nie wynikają żadne korzyści, które pracownik mógłby przenieść na grunt prywatny gdyż są to m.in. koszty odtworzenia dokumentów, ubezpieczenie OC za szkody polegające na zapłacie kar umownych, koszty porady i obrony prawnej oraz koszty stawiennictwa. Charakter ubezpieczenia ma za zadanie ochronę wynikającą tylko i wyłącznie z pracą i podejmowanymi czynnościami w takim charakterze. Polisa zawierana jest na okres jednego roku i opłacana z góry za cały rok (w czterech ratach). Jednak w okresie trwania polisy mogą wystąpić zmiany personalne w składzie osobowym organów Spółdzielni np. odwołanie przez Radę Nadzorczą lub na mocy art. 38 § 1 pkt 2 ustawy Prawo spółdzielcze tj. nie udzielenie absolutorium przez Walne Zgromadzenie i powołanie nowego zarządu. Zawarta polisa swoim zakresem będzie dotyczyła działań nowych osób będących we władzach Spółdzielni (otwarty katalog osób objętych zakresem polisy). Ubezpieczenie zawarte jest w celu zabezpieczenia interesu Spółdzielni i szybkiego uzyskania zwrotu poniesionych ewentualnie strat lub utraconych korzyści w wyniku błędnych decyzji lub zaniedbań osób ubezpieczonych podczas wykonywania swoich obowiązków wynikających z pełnienia funkcji w organach.

W ocenie Spółdzielni, nie ma możliwości przyporządkowania konkretnej osobie nieodpłatnego świadczenia w konkretnej kwocie, a tylko określenie wprost wartości tego świadczenia może stanowić przychód podatkowy.

W orzecznictwie sądowym stwierdzono między innymi – wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1741/11- że nie stanowi przychodu pracownika wartość ubezpieczeń pracownika w czasie wykonywania pracy”.

Zdaniem Spółdzielni w przyszłości nie należy naliczać i odprowadzać należnej zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych (art. 12 pkt 1 PDOF) uwzględniając argumentację jak wyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 tej ustawy – w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2019 r. – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast z art. 11 ust. 1 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. – wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów i zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Zatem przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, że zgodnie z Internetowym słownikiem języka polskiego, świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (…). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w aspekcie świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, iż w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca – Spółdzielnia Mieszkaniowa – zawarł umowę o odpowiedzialności cywilnej swoich władz. Krąg ubezpieczonych jest otwarty i obejmuje: wszystkich byłych, obecnych i przyszłych członków zarządu, prokurentów i pełnomocników. Polisa wystawiona jest na podstawie złożonego „wniosku o ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej członków władz Spółdzielni Mieszkaniowej” z klauzulą „ubezpieczenie bezimienne”, która jest integralną częścią polisy ubezpieczeniowej, gdzie ubezpieczającym jest Spółdzielnia Mieszkaniowa, a ubezpieczonym członkowie Zarządu Spółdzielni. Polisa w postanowieniach dodatkowych zawiera dopisek „…SM ..: …; …”. Zapisek ten stanowi informację, iż na dzień zawarcia umowy ubezpieczenia osoby te pełniły funkcje … i ….

Przedmiotem ubezpieczenia jest odpowiedzialność cywilna członków władz za szkody wyrządzone przez nich Spółdzielni Mieszkaniowej w związku z pełnieniem przez te osoby funkcji członka Zarządu, członka Rady Nadzorczej, Prokurenta, Pełnomocnika, jak również odpowiedzialność za szkody powstałe w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczonego za szkody w postaci utraconych korzyści. Zgodnie z definicją zawartą w § 2 pkt 8 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia osobami na rachunek których zawarto umowę ubezpieczenia w wariancie ubezpieczenia bezimiennego są wszyscy byli, obecni i przyszli członkowie władz Spółdzielni Mieszkaniowej, zgodnie z wnioskiem ubezpieczeniowym.

Na dzień zapłaty składki polisy ubezpieczeniowej o ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej członków zarządu znany jest skład osobowy Zarządu Spółdzielni, jednakże zakres obowiązków, uprawnień decyzyjnych oraz odpowiedzialności tych osób jest różny i niemożliwym jest ustalenie realnej wartości świadczenia.

Opłata z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia ustalona została w wartości ryczałtowej ze wskazaniem łącznej sumy gwarancyjnej na jedno i na wszystkie zdarzenia ubezpieczenia w okresie ubezpieczenia. Składka z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia została zapłacona w czterech miesięcznych ratach.

Ryczałtowo ustalona składka z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej stanowi istotną przeszkodę w prawidłowym ustaleniu wysokości świadczenia dla osób objętych ubezpieczeniem. Ubezpieczyciel ustala wysokość składki na podstawie oceny ewentualnego ryzyka i związaną z tym koniecznością wypłaty odszkodowania, a więc nie można go przypisać w tych samych wartościach dla poszczególnych osób objętych zakresem ubezpieczenia.

Należy w związku z tym wskazać, że zgodnie z treścią art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Stosownie do art. 808 § 1 Kodeksu cywilnego, ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek. Ubezpieczony może nie być imiennie wskazany w umowie, chyba że jest to konieczne do określenia przedmiotu ubezpieczenia. Jednocześnie zgodnie z § 2 ww. artykułu: roszczenie o zapłatę składki przysługuje ubezpieczycielowi wyłącznie przeciwko ubezpieczającemu. Zarzut mający wpływ na odpowiedzialność ubezpieczyciela może on podnieść również przeciwko ubezpieczonemu.

Celem umowy ubezpieczenia jest więc udzielenie ubezpieczonemu ochrony na wypadek określonego w umowie ryzyka, w zamian za zapłatę składki. Funkcja ochronna jest istotą każdej umowy ubezpieczenia. W konsekwencji opłacenie składki przez inną osobę niż ta, w której interesie majątkowym zawierana jest umowa powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa. Świadczenie nieodpłatne stanowi bowiem w tym przypadku ochrona ubezpieczeniowa na wypadek zaistnienia zdarzenia określonego w umowie ubezpieczenia.

Jednakże z powołanego powyżej brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że opodatkowaniu może podlegać tylko przychód ze świadczeń nieodpłatnych faktycznie otrzymanych. Ustalenie przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia wymaga wskazania osoby będącej beneficjentem świadczenia.

Wobec powyższego uznać należy, że skoro w rozpatrywanej sprawie – jak wskazuje Wnioskodawca – krąg osób objętych ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej nie tworzy zbioru zamkniętego, ubezpieczeniem są/będą bowiem objęci także potencjalni przyszli członkowie władz, którzy na dzień zapłaty składki nie są możliwi do zidentyfikowania, zaś zakres obowiązków, uprawnień decyzyjnych oraz odpowiedzialności osób objętych ubezpieczeniem jest różny i niemożliwym jest ustalenie realnej wartości świadczenia, to opłacenie przez Wnioskodawcę – Spółdzielnię Mieszkaniową – składki z tytułu umowy bezimiennego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej członków władz Spółdzielni Mieszkaniowej, tj. obecnych, byłych i przyszłych członków Zarządu i Rady Nadzorczej oraz prokurentów i pełnomocników nie stanowi/nie będzie stanowiła dla osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Tym samym na Spółdzielni Mieszkaniowej – w związku z opłaceniem ww. polisy – nie ciąży/nie będzie ciążył obowiązek naliczania i odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od składki ubezpieczeniowej zapłaconej z tytułu ubezpieczenia osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/ zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie natomiast do treści art. 14na § 2 ww. ustawy, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/